7 min Isaac Newton, Steve Wozniak, Bill Gates, Emma Watson, J.K. Rowling i Gandhi. Tych ludzi łączy nie tylko sława, ale także fakt, że byli i są introwertykami, którzy zmienili świat. Nie przyciągają ich tłumy i cieszą się czasem spędzonym samotnie, co często sprawia, że są niezrozumiani i odtrącani przez społeczeństwo. Czy czujesz, że w Twoim domu rośnie introwertyk? Powiemy Ci, dlaczego nie jest to złe i jak wychować z niego osobę szczęśliwą i odnoszącą sukcesy.
Introwertyk potrzebuje samotności
Według uznanego psychoterapeuty C.G. Junga introwertyków przyciąga wewnętrzny świat myślenia i odczuwania, dbają o sens rzeczy i zdarzeń, a energię ładują będąc samymi ze sobą. Przeciwieństwem są ekstrawertycy, którzy muszą być otoczeni ludźmi, rzucają się w to, co dzieje się wokół nich i cierpią, gdy muszą spędzać więcej czasu w samotności.
Utożsamia się z nim też Susan Cain, autorka książki Ciszej, proszę... Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać. „Introwertycy czują się dobrze, nawet gdy nie są otoczeni bodźcami, rozwiązują krzyżówki lub czytają książki. Pracują wolniej, ale bardziej rozważnie i lubią skupiać się na jednym zadaniu, mając jednocześnie niesamowitą zdolność koncentracji ”- pisze Susan w swojej książce.
Jednocześnie introwertycy są bardzo często świetnymi mówcami, świetnie radzą sobie w negocjacjach biznesowych i na imprezach każdy chce ich na chwilę mieć koło siebie, ale introwertycy podczas takich zdarzeń po chwili chcą tylko jednego – być w domu w piżamie. Introwertyk woli słuchać, niż mówić (dlatego często są uznanymi psychologami) i woli wypowiadać się na piśmie, niż werbalnie. Nie szuka konfliktów i woli głębszą rozmowę od pustych słów, które zmuszają go do myślenia.
Krótko mówiąc – introwertyk nie jest mizantropem ani ascetą. Jest indywidualistą, który jest najbardziej produktywny, gdy pracuje sam, wie gdzie i kiedy czuje się najlepiej, ma kilku przyjaciół na całe życie i kilka hobby, które są dla niego pasją.
Moje dziecko jest introwertykiem. Co teraz?
Czy Twoje dziecko ma wszystkie cechy introwertyka? Nie martw się, to nie jest choroba, a introwertyczne zachowanie, które w ogóle nie wymaga leczenia. Pierwszą przeszkodą, którą musisz pokonać, jesteś Ty. Jako rodzic musisz zaakceptować fakt, że Twoje dziecko jest introwertykiem i nigdy nie będzie tzw. social butterfly (osoba bardzo towarzyska i beztroska nie należąca do żadnej określonej grupy ludzi, ale „przelatująca” z jednej grupy do drugiej, nie nawiązując głębokich przyjaźni). Następnie należy zapewnić dziecko, że nie jest chore lub aspołeczne. Nie zmuszaj dziecka do prowadzenia bardziej aktywnego życia towarzyskiego. To, że wolisz tłumy, nie oznacza, że Twoje dziecko musi takie być. Zaakceptuj go takim, jakim jest i podczas wychowywania dostosuj się do jego tempa.
Inną rzeczą, według Susan Cain ,którą możesz zrobić dla swojego dziecka, jest nauczenie go jak reagować na nowe sytuacje, których boją się introwertycy. Inaczej reagują nie tylko na nowych ludzi, ale także na miejsca i wydarzenia. Nie myl ostrożności dziecka z niemożnością przystosowania się do nowych bodźców. Jeśli dziecko się wycofuje, dzieje się tak z powodu czegoś nowego (często spowodowanego nadmierną stymulacją rodzicielską i przymusem), a nie z powodu kontaktu z człowiekiem. Wie o coś o tym również Steve Wozniak, współzałożyciel Apple:
„Większość wynalazców i inżynierów, których poznałem, jest takich jak ja – są nieśmiali i żyją w swoim świecie. Są prawie jak artyści. Właściwie powiedziałbym, że najlepsi z nich to także artyści. Artyści pracują najlepiej, gdy są sami i mogą kontrolować projekt swojego wynalazku bez udziału marketingowców. Nie sądzę, by cokolwiek doniosłego zostało zaprojektowane przez marketingowca.”
Steve'a cytuje Susan Cain i zgadza się, że introwertycy najlepiej pracują sami, a nie w zespole.
Badania pokazują również, że najczęściej kreatywni ludzie są introwertykami. Nie oznacza to, że wśród ekstrawertyków nie znajdziesz żadnego artysty, ale w grupie osób bardzo kreatywnych najprawdopodobniej będą dominować introwertycy. Więc dlaczego tak jest? Czy w tych cichych osobowościach ukrywa się jakaś cecha, która wspiera kreatywność? „Introwertycy wolą pracować niezależnie, a samotność może być bodźcem do innowacji i kreatywności. W końcu Isaac Newton był także jednym z najsłynniejszych introwertyków na świecie ”- pisze Susan Cain. Innymi słowy, jeśli jesteś w ogrodzie, siedzisz pod drzewem i pogrążasz się w myślach, podczas gdy wszyscy bawią się na tarasie, jabłko najprawdopodobniej spadnie na głowę właśnie Tobie.
Wspieraj go i szanuj jego prywatność
Kluczem jest stopniowe wystawianie dziecka na nowe sytuacje, respektowanie granic małego (ale też i dorosłego już) introwertyka oraz ciągłe zapewnianie dzieci, że ich zachowanie i uczucia są naturalne i normalne. Nie spiesz się i dostosuj do tempa dziecka. Z problemem na tym etapie mogą zetknąć się zwłaszcza rodzice ekstrawertycy, którzy nie rozumieją, dlaczego ich dziecko nie chce od razu zaprzyjaźnić się z innymi dziećmi na boisku i co jest złego w treningach piłkarskich. Introwertycy są niezależnymi indywidualistami i zwłaszcza w wieku dziecięcym należy ich chwalić za interakcję z innymi rówieśnikami. Rozmowa z grupą innych dzieci może być dla introwertyka przeżyciem, jakbyś wrzucił go do wzburzonego morza, a tego prawdopodobnie nie zrobiłby żaden rodzic.
Introwertycy są nieśmiali i zamknięci w sobie, co prawdopodobnie ma miejsce w przypadku Twojego maleństwa. Jednak nigdy nie nazywaj go tak przy nim, ponieważ w to uwierzy, a nerwowość spowodowaną kontaktem z nowymi rzeczami będzie postrzegać jako swoją stałą cechę, a nie jako emocję, z którą można pracować. Nieśmiałość jest nadal uważana za cechę negatywną, a nieśmiali ludzie są często celem zastraszania. Nie obwiniaj swoich dzieci za tę stronę ich osobowości i naucz je pracować z tą emocją. Na przykład przygotuj je wcześniej na to, jak będzie wyglądało przyjęcie urodzinowe kolegi z klasy i bądź tam jednym z pierwszych. Twoje dziecko będzie miało ogromną przewagę, ponieważ nie wpadnie do dużej grupy dzieci.
Nienaturalne jest też środowisko szkolne, które zachęca dzieci do pracy w grupach. Z punktu widzenia introwertyka „zagrożeniem” jest wychowanie fizyczne (od przebierania się we wspólnych szatniach po gry zespołowe), a także dyskusje na lekcjach j. polskiego. Zwykły dzień szkolny nie daje dzieciom wystarczającej przestrzeni do myślenia i tworzenia, co „wysysa” energię z introwertyków, nie stymuluje ich tak, jak powinno.
Nie użalaj się nad introwertykiem i nie myśl, że Twojemu dziecku dzieje się krzywda, gdy nie chce wyjść z przyjaciółmi i woli wygodnie siedzieć w fotelu z ulubioną książką. Introwertycy to myśliciele, którzy potrzebują być sami, rzadko się nudzą i mają dwa lub trzy zainteresowania, którymi niekoniecznie dzielą się z przyjaciółmi. Często zdarza się, że nikomu nie zdradzają swojego hobby, bo jest ono pozornie nietypowe, lecz któremu oddają się bezgranicznie. Twoje dziecko prawdopodobnie nigdy nie będzie ekstraligowym hokeistą, ale może będzie z niego geniusz fortepianowy, przyszły pisarz, botanik, hollywoodzki kamerzysta, fotograf lub szachowy mistrz.
Idealne zajęcia dla introwertycznych dzieci
Podczas pierwszej fali pandemii koronawirusa amerykańska komiczka Aparna Nancherla napisała na Twitterze słowa, z którymi natychmiast identyfikowali się introwertycy na całym świecie. Jej słowa: „Och, nagle wszyscy chcą wiedzieć, jak bawią się introwertycy” obeszły cały wirtualny świat i pokazały, że to właśnie w takich momentach introwertycy mają przewagę i nie męczą ich długie tygodnie nudy. Wręcz przeciwnie.
Podobnie jak introwertykom w wieku dorosłym, tak i introwertycznym dzieciom nie będzie brakowało towarzystwa, w którym nie czują się dobrze. Prawdopodobnie nie będziesz musiał nawet dbać o ich program rekreacyjny, ponieważ introwertycy są samodzielni i będą się dobrze bawić bez Ciebie. Jeśli nadal chcesz dać im wybór, oto czynności, które będą dla nich strzałem w dziesiątkę:
- Malowanie i rysowanie
- Prace ręczne - wycinanki, produkcja dekoracji
- Puzzle
- Szachy
- Gra na instrumencie muzycznym
- Sporty indywidualne - atletyka, pływanie, jazda na nartach, bieganie, jazda na rowerze
- Czytanie
- Zabawa z domowymi zwierzętami
- Gra na scenie i improwizacja
Upewnij dziecko, że rozumiesz jego niepokój, ale ostrożnie zachęcaj go do robienia małych kroków do przodu. Pamiętaj jednak, że introwertycy pracują wolniej, ale bardziej intensywnie i nie zmuszaj ich do zmiany. Możesz osiągnąć odwrotny skutek – dzieci zrezygnowałyby z wysiłku, mimo że aktywność sprawia im przyjemność, właśnie dlatego, że stale je monitorujesz. Daj introwertykom czas i przestrzeń, a nagrodzą Cię niesamowitymi wynikami, o których może usłyszeć cały świat.
